«
سازمان ملل
متحد هيچ
شانسی برای
ترساندن
ايران ندارد»
ژان
دومينيک
مِرشه
ليبراسيون،
پنجشنبه 30
مارس 2006
هفته
ی آينده کتابی
تحت عنوان «
ايران، بمب و
جا زدنِ ملل»
توسط
انتشارات Autrement
از ترز دلپش
محقق در مرکز
مطالعات و
تحقيقات بين
المللی ( CERI ) به
بازار روانه
خواهد شد.
شورای
امنيت سازمان
ملل روز
پنجشنبه 30
مارس مهلت 30
روزه ی ديگری
به ايران داد
تا فعاليت های
مربوط به غنی
سازی
اورانيوم را
به حالت تعليق
درآورد، بدون
اينکه از
مجازاتی سخن
گفته باشد،
نظر شما چيست
؟
شورای
امنيت پرونده
ايران را در
ابتدای ماه
فوريه دريافت
کرده بود. با
روسيه و چين
توافق شده بود
که تا پيش از
ماه مارس و
ارائه ی گزارش
محمد
البرادعی
دبيرکل آژانس
بين المللی
انرژی هسته ای
هيچ « اقدامی»
صورت نگيرد.
خوب، سه هفته
ميان ارائه ی
اين گزارش و
اعلاميه ی –
بسيار ضعيف-
شورای امنيت
در روز پنجشنبه
سپری شد.
اعلاميه ای [
صادر شد ] که
هيچ تضمين حقوقی
و اجرايی
ندارد و شانس
اينکه رژيم
تهران را به
ترس دچار کند
هم ندارد.
تنها
استراتژی ای که
می تواند
نتيجه ای دربر
داشته باشد
اين است که
مجازات ها به
نوعی درجه
بندی شوند که
رژيم تهران را
در رابطه با
سياست منازعه
جويانه ای که
از دوره ی به
قدرت رسيدن احمدی
نژاد در پيش
گرفته به فکر
وادارد.
در
زمينه ی حقوق
بين الملل،
آيا ايران
واقعا پيمان
عدم تکثير [
سلاح های هسته
ای ] را زيرپا
گذاشته ؟
از
پائيز 2005 زمانی
که ما متوجه
شديم که ايران
– اين امری است
که ايران خودش
هم پذيرفته
است – تکنيک
توليد صنعتیِ
قالب نيم کره
ای اورانيوم
را با مراجعه
به شبکه ی
پاکستانی
عبدالقادر خان
به دست آورده،
بند دوم پيمان
عدم تکثير نقض
شده. اين زيرپا
گذاشتن پيمان
می توانست
ارجاع مستقيم پرونده
به شورای
امنيت، بدون
گذار از آژانس
بين المللی
انرژی هسته ای
را در پی
داشته باشد.
پيش
از اين، نقض
معاهده از
جانب ايران،
آنطور که توسط
ناظرين شورای
حکام آژانس در
وين مشاهده
شده، نقض
توافقاتی بود
که تهران با
آژانس بين
المللی انرژی
هسته ای بسته
بود. عموما
مربوط به
اعلام نکردنِ
واردات،
فعاليت ها و تاسيساتی
که ايران بر
اساس اين
توافقات می
بايست
موجوديت آنها
را به آژانس
در وين اصلاع
می داد. به
اضافه ی دروغ
های آشکار،
مثلِ موردِ سانتريفوژها.
آيا
شما هم مثل
برخی از کارشناسان
معتقديد که
ايران قادر
است « در پايان
سال 2008، در
زمانِ
انتخابات
رياست جمهوری
امريکا» صاحب
بمب هسته ای
باشد ؟
اگر
دقت کنيم که
ميزان
اورانيوم غنی
شده برای ساختنِ
يک بمب هسته
ای ( به قولِ
آژانس بين المللی
انرژی هسته ای
تنها 25 کيلو ) می
تواند در تاسيساتی
با 3000
سانتريفوژ طی
يک سال تهيه
شود، طبيعی
است که گزارش
های اخير مبنی
بر اجتماع 164 سانتريفوژ
در نطنز، در
جهت نظری است
که ايران با
شتابی بسيار
بيش از آنچه
که پيش بينی
می شد، در دو
سال و نه پنج
سال آينده
صاحب بمب
خواهد بود.
همين امر هم
موجب نگرانی در
مورد روند
ديپلماتيک
بسيار کند
کنونی است، که
تازه بعد از
دو دور مذاکره
با اروپائيها
تازه به کار
افتاده. بخصوص
اين مذاکرات
برای آنها به
قصد تحصيل
زمان بيشتر
است.
برگردان:
سيامند