در آستانهء نشست نمایندگان رژیم جمهوری اسلامی ایران و دولت وقت ایالات متحدهء آمریکا

در خبر است که این بظاهر دو دشمن بیست و چند ساله می روند تا رو در رو و چشم در چشم بر سر یک میز بنشینند . غرض از نگارش این سطور پرداختن به چند مساله در حاشیهء این نشست است که فهرست وار در زیر به آنها اشاره خواهم کرد . قضاوت بر لزوم و یا عدم لزوم این اشارات بر عهدهء خوانندگان است

بر وزن : این مذاکرهء رسمی ؛ پس از بیست و چند سال متارکه ؛ را چه امر "خیر"ی در دستور کار قرار داده است؟

در این دهکدهء کوچک هر امر خیری برای همه خیر نیست هر که از آن سودی برد امر برایش خیر و هر که از آن ضرر بیند ، این امر برایش شرّ ِ شرّ خواهد بود . از اینجاست که این من ِ ایرانی به این فکر می افتم که قبل از آنکه مضار و منافع این امر را برای خود و دیگران بیابم ، ابتدا ببینم که این دو دسته از نمایندگان چرا امروز را پس از این همه سال برای مذاکره انتخاب کرده اند . در مرحلهء بعد وارد این بحث می شوم که بر سر ما چه سخن خواهند گفت و بر سر ما چه خواهند کرد

امروز روز مذاکره است . دیروز زود بود و فردا دیر خواهد بود . بیادم می آید که در مرداد ماه سال هزار و سه صد و هشتاد و یک بود که صد و پنجاه و اندی "روشنفکران" ایرانی خواستار "آغاز گفتگوهای رسمی و مستقیم میان دولت های ایران و ایالات متحدهء آمریکا " گردیدند . ولی تا امروز ملاقاتی صورت نگرفته است ، چرا؟

تنها به این دلیل ساده که این دو نظام سال هاست که برای گذران بحران هایشان ، هر یک خود را در ضدیت با دیگری تعریف می کند . در این سالها نیز هر یک بنوبت ، خود را در موضعی برتر نسبت به دیگری می یافته است . این احساس برتری که از ساختار سلطه گر این دو نظام بر می آید آنجائی که درمواجهه با واقعیت های سرسخت زمینی به شکست انجامیدند و ماهیت هر دو از یک زاویه ، یعنی از طرف مردم متحد و آزادیخواه به زیر علامت سوال می رود و کلیت اقتدارشان تهدید می شود ، بچشم می بینیم که دو "دشمن" دیرین ، دست از دشمنی بین المللی کشیده و بدون واسطه دست "دوستی" در ضدیت با منافع آنی مردم عراق و ایران را به سمت یکدیگر دراز می نمایند

بر وزن : این واقعیت های سر سخت زمینی کدامند؟

یکم : ماشین نظامی ایالات متحدهء آمریکا در عراق بد جوری به گِل نشسته است

دوم : ماشین پلیسی – نظامی رژیم جمهوری اسلامی ایران نیز در مواجهه با جنبش های سراسری ِمردمی می رود تا فلج شود و کارآئی خود را از دست بدهد . این ماشین سرکوب از نسل ما سر سپیدان است ، با گذشت بیست و هفت سال فرسوده شده است . در مواجهه با نیروهای جوان جنبش های مردمی در سراسر ایران تجزیه شده است . دیگر نمی کشد . به پت پت افتاده است . اگر اوضاع اوجگیری جنبش های مردمی به همین منوال ادامه یابد ، زودتر در نقاط دور از مرکز و دیرتر، در سراسر ایران از کار خواهد افتاد و غش خواهد کرد

در مواجهه با مردم معترض ِ صلحجو و مساوات طلب عراق و ایران و در آرزوی به قدرت نرسیدن ِ مردم کشورهای عراق و ایران ، ایالات متحدهء آمریکا و رژیم جمهوری اسلامی ایران دارای منافع مشترک و دراز مدت می باشند . امروز که این هر دو نظام مسلح از طرف دو قدرتِ لایزال و پر زور تر از خودشان ؛ جنبش های آزادیخواهانه و مساوات طلبانهء مردم ایران و عراق ؛ تهدید می شوند ، راهی ندارند جز مذاکرهء بی واسطه و رودررو برای تداوم حیات رژیم مذهبی در ایران و حفظ منافع دو نظام در این منطقه . این منافع استراتژیکِ دو نظام ِ بلحاظِ تاریخی متنوع ؛ در جلوگیری از بقدرت رسیدن اکثر مردم ایران و ممانعت از استقرار دموکراسی در ایران ؛ حداقل بر کمونیست های ایرانی به عنوان بخشی از قربانیان این دو نظام هرگز پوشیده نبوده است . برای درک این مذاکرات و نتایج آن ، هرگز نبایستی از نظر دور بداریم که این مذاکره را طرفین در ضعیفترین و بدترین شرایط ِ سیاسی و نظامی آغاز می کنند . شرایطی که هیچیک از دو دولت از اعتبار کافی در میان مردمان کشورهای خود و یا اعتبار بین المللی در میان وجدان عمومی مردم آزادیخواه و صلحجوی جهان برخوردار نمی باشند . این دو نظام که هر یک بی مهابا بر رسالت تاریخی خود در مقابل ابناء بشر تاکید دارند و در عین حال در مقابل انظار مردم کشورهای خود از بی اعتبار ترین ها هستند ، هرگز بر سر تقسیم منافع مردم عراق وایران ؛ و یا هر کشور دیگری اگر دستشان برسد ؛ دچار مشکل جدی نخواهند شد

بر وزن : موضوع مذاکرات بغداد چه خواهد بود؟

موضوع اصلی مذاکرات ، تداوم حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی درایران و ایجاد امنیت برای سرمایه ها بین المللی در عراق خواهد بود . اما نکتهء افتراق اینجاست که رژیم ایران و آمریکا از یک موضع بر سر این میز نمی نشینند . ایران به خیال خود به مثابه یک نو قدرت بین المللی به میدان می آید و آمریکا به مثابه قدر قدرتی که با یک سیاست شکست خورده در عراق ؛ اما با حضور نظامی در اکثر مرزهای هفده گانهء ایران ؛ به دنبال متحدی جدی جهت حل مسالهء امنیت سرمایه های بین المللی در عراق می گردد

اگر در ریز مطالب مورد مذاکره نیز بخواهیم وارد شویم مسائل زیر کمتر و یا بیشتر مورد توافق طرفین قرار خواهد گرفت

یکم : عدم دخالت ایران در روند استقرار دموکراسی در عراق

دوم : امضای قرارداد عدم تجاوز بین دو کشور و به حال عادی در آوردن برنامه ریزی شدهء روابط بین دو کشور

سوم : کنترل دائم مرزهای دو کشور ایران ، عراق و هماهنگی بین رژیم های جمهوری اسلامی ایران و ارتش ایالات متحدهء آمریکا ، در کل منطقه و بویژه آبراه هرمز

چهارم : عدم دخالت آمریکا در امور داخلی ایران ، پایبندی ایران به تحول "مناسب" ( بخوانید بدون عجله! ) به سمت دموکراسی و رعایت حداقل های حقوق بشر و همکاری قاطعانهء دو رژیم بر علیه "تروریسم" ( بخوانید قلع وقمع اپوزیسیون آزادیخواه و عدالت طلب ، بویژه کمونیست ها ) در ایران و عراق نیز از قلم نخواهند افتاد

اگر مقاومت اکثریت مردم عراق برای آزادی ، مساوات و دموکراسی را ببینیم و اگر گرمای ِ آتش ِ زیر خاکستری به وسعت یک میلیون و ششصد و چهل و هشت هزار کیلومیر مربع را احساس کنیم ، یقین می یابیم که تنها جهت ِ پیشگیری از استقرارحاکمیتِ مردم عراق و ایران ؛ و نه بر مبنای یک "غیب" گوئی ؛ آنچه در بالا آمد از رئوس و اهم مطالبی هستند که در بغداد مورد مذاکرهء نمایندگان این دو رژیم قرار خواهند گرفت . در مورد نتایج دیگر و بی واسطهء این مذاکرات ، بویژه حمله و یا عدم حملهء نظامی به ایران ، من یکی ، تا چندی دیگر صبر خواهم کرد . صبری که تلخ است ولی در شرایطی که این دو نظام تمامیت گرا ، در دو سوی جهان ، هر دو در پاسخگوئی به خواسته های بر حقّ مردم این منطقه ، نفس هایشان به شمارش افتاده است ، بی شکّ بر شیرین دارد . هم میهنان آزادیخواه بهاران خجسته باد

|جواد قاسم آبادی ، چهاردهم آوریل دو هزار وشش

javad.ghassemabadi@no-log.org