بیمارستان ها و کارتن خواب ها (گزارش)

ا. کبریایی

منبع : سایت آوای کار

16 دي ماه جهت شركت در جشني كه به مناسبت اولين روزنامه كارگري كه در سال 1300 به چاپ رسيده بود راهی شدم. متاسفانه زماني كه به محل برگزاري رسيدم با لغو برنامه به علت نامعلومي مواجه شدم.
بسيار متاسف شدم كه 84 سال پيش چنين روزنامهاي چاپ ميشده با شعار «رنجبران روي زمين اتحاد» و امروز كه اين همه شعار در رابطه با حقوق بشر، آزادي داده ميشود از بزرگداشت آن جلوگيري ميكنند…
بروشور بزرگداشت را كه مرور مي كردم مطالبي شامل زندگينامه آقاي دهقان و اخبار … و صفحه آخر بروشور شعر كارتنخوابها از آقاي سيدعلي صالحي به چاپ رسيده بود. شاعر بسيار شيوا حس كارتنخوابها را بيان كرده بود. گويي شبي را با آنان گذرانده و درد و رنج آنها را با تمام وجود درك و بيان كرده است.
خواندن شعر فوق انگيزه نوشتن در رابطه با مشكلات كارتنخوابةا در بيمارستانها را در من برانگيخت. نوشتهي زير نظري اجمالي بر مشكلات آنها ميباشد.
همه ما از دود و كثيفي شهر تهران مطلع هستيم. انسانهايي كه در خانه زندگي ميكنند و آب گرم دارند، حمام دارند از كثيفي و تعويض لباسها به تنگ آمدهاند واي بر احوال كسي كه از داشتن همه امكانات محروم باشد و در واقع كارتن تنها سرمايه زندگياش باشد. ظرف چند روز در خيابان ماندن انسان را تبديل به فرد ژوليده و سياه می کند كه مردم عادي سعي ميكنند از او فاصله بگيرند.
اگر نزديك منازل مسكوني بخوابند مردم معترض ميشوند و معمولا به پليس و … متوسل ميشوند و يا از طریق اورژانس تهران، براي انتقال آنها به بيمارستانها … اقدام می کنند. گاهی برخی از آنها از ضعف و بي حالي به حالت نيمه بيهوش هستند كه به مراكز درماني آورده ميشوند. متاسفانه در بيمارستانها اصطلاح كنار خياباني يا بيخانمان را براي اين افراد بيرحمانه استفاده ميشود و تحقير و توهين از بدو ورود شروع ميشود. اقدامات درماني براي اين افراد با تاخير انجام ميشود و حقوق مدني يك شهروند در رابطه با آنها اصلا رعايت نميشود.
اگر پرستاران با پزشكان مهرابان و مسئول شيفت باشند و اقدامات درماني را با دلسوزي انجام دهند پيگيري درمان به تعويق ميافند. به طور مثال اگر نياز به دارويي داشته باشند كه خارج از بيمارستان بايد تهيه شود براي اين گونه افراد خريداري نخواهد شد چون نه پول دارند نه همراه و مددكار بيمارستان هم به ياري آنها نميآيد چون كارتنخواب است.
اگر در بخش اورژانس حال بيمار بهتر شود و ترخيص شود و به خاطر اينكه جايي را ندارد از بيمارستان خارج نشود به زور او را تهديد به اخراج و زندان ميكنند و بيرحمي به اوج ميرسد و آنها را در كوچه پسكوچههاي اطراف بيمارستان رها ميكنند كه در بيمارستانهاي امام خميني، هفتم تير و فيروزآبادي به وضوح ديده شد و حتی تصادفا از تلويزيون هم پخش شد. مسئولين بيمارستان صريحا اعلام كرده اند جهت اين گونه افراد اقدامات درماني پرخرج مثل سيتي اسكن مغز و ام.آر.آي انجام نشود. تا 24 ساعت صبر كنند اگر حالش بدتر شد موارد فوق اجرا شود. در حالي كه همه ميدانند كه سيتي اسكن مغز در بيماران كاهش سطح هوشياري، يك اقدام درماني فوري است.
اگر كارتن خوابها حال بدي داشتند و نياز به درمان درازمدت داشتند در بخشها بستري ميشود و بياحتراميها هم ادامه مييابد و مددكار جهت مذاكره با بهزيستي وارد عمل ميشود كه در نهايت كاري براي فرد مذكور انجام نميدهند و جهت خروج بيمار از بيمارستان اقدام ميكنند كه ماهها طول ميكشد و بهزيستي به راحتي مسئوليت آنها را قبول نميكند و اظهار ميدارد كه بايد كاملا سالم شوند جاي سوال دارد. وقتي درمان كامل نباشد و داروهاي مورد نياز براي وي تهيه نشود چگونه سلامتي حاصل ميشود. و اگر به دليل مصرف موادمخدر به خصوص در زمستانها به علت سردي هوا مجبور ميشوند از موادي استفاده كنند كه آنها را گرم نگه دارد گاها دچارمسموميت و در موارد مصرف بيجا و بالا موجب بيهوشي و در نهايت ارست قلبي ميشوند كه مردم، پليس و اورژانس را مطلع ميكنند. زماني كه وارد بيمارستانها ميشوند باز هم با قضاوت كنار خياباني اقدامات احيا به درستي انجام نميشود و در نهايت تنهايي و بيحقوقي به سردخانه منتقل ميشوند.