24
مارس 2008
تبت
– فلسطین
آلن
گرش، لوموند
دیپلماتیک
ترجمه
: بهروز عارفی
«در
نخستین ساعات
بعدازظهر 14
مارس، «دامنه
شورش ها به
خیابان اصلی
بیت المقدس
(اورشلیم) کشید.
این شورش ها،
اندکی پیش در
یکی از خیابان
های مجاور،
هنگامی شروع
شد که نیروهای
امنیتی دو نفر
مذهبی مسلمان
را به قتل
رساندند. (البته،
این دیدگاه
فلسطینی ها است، در صورتی
که مقامات
رسمی اعلام
کردند که
ابتدا، افراد
مذهبی به پلیس
اسرائیل حمله
کرده بودند). در طول
این خیابان،
ده ها نفر به
غارت مغازه ها
پرداخته و در
حالی که فریاد
می زدند، به
سوی
مغازه های
یهودیان و نیز
تاکسی هائی که
غالب رانندگانش
یهودی بودند،
سنگ پرتاب می
کردند. »
«شورش
ها به سرعت
کوچه های پر پیچ و
خم قسمت قدیمی
شهر را فرا
گرفت. در این
کوچه ها، دکه
هائی قرار
دارند که به
یهودیان و غیر
عرب ها تعلق
دارند. در
گوشه و کنار محله،
مردم، از قرار
معلوم، بصورت
خودبخودی
اجتماع کردند.
آنان به مغازه
های یهودیان
هجوم بردند.
آنان هر چه را
که دم دست
بود، از گوشت
گرفته تا لباس
زیر، به
آتش کشیدنذ. شورشیان،
کپسول های گاز
را در آتش می
انداختند و در
حالی که در
محل امنی پناه
گرفته بودند،با
صدای انفجار
آن ها شادی می
کردند. عده ای
فریاد می
زدند: «زنده
باد فلسطین
مستقل».»
«در طول
چندساعت،
نیروهای
امنیتی هیچ تکانی
نخوردند. اما،
گروهی از
یهودیان که در
طبقات فوقانی
مغازه هایشان
زندگی می
کردند، مجبور به
فرار شدند. در
غیر این صورت،
شمار تلفات
بسیار بیشتر
می بود.
دولت تایید
کرد که بطور
موثق، سیزده
نفر توسط
شورشیان کشته
شده اند و
اغلب آنان
قربانی حریق
شده اند.
کسانی که در
خانه هایشان
پناه گرفته
بودند، از ترس،
چراغ های خانه
هایشان را
روشن نکرده
بودند تا مورد
شناسائی قرار
نگیرند.» (...)
«
نابودی ها
برنامه ریزی
شده بودند.
مغازه های
فلسطینی که با
علامت مشخصی متمایز
شده بودند، از
نابودی در امان
ماندند.
تقریبا بقیه
مغازه ها را
نابود کردند.
در اثر
پراکنده شدن
کالاهای
چپاول شده،
عبور و مرور
در کوچه ها
میسر نبود.» (...)
«هنگامی
که در روز
هفدهم مارس،
اهالی جرئت
کردند از خانه
هایشان بیرون
آیند، با
ابعاد وسیع
شورش ها مواجه
شدند. املاک
یهودیان،
بسیار فراتر
از محلات
فلسطینی مورد
حمله واقع شده
بودند.
ساختمان های
بسیاری به آنش
کشیده شده
بودند. درب
کنیسای اصلی
شهر کاملا
سوخته بود...»
طبیعتا،
مطالب یادشده
در بالا را در
مطبوعات
مطالعه نکرده
اید. ولی ...
جملات فوق،
گزارش شورش
های لهاسا به
آن گونه ای ست
که تنها خبرنگار
حاضر در محل، یعنی
گزارشگر
«اکونومیست» (The Economist) در 19 مارس
تحت عنوان «Trashing the Beijing Road» (جاده
پکن درب و
داغان می شود)
منتشرکرده
است. من، فقط واژه های
«تبتی» را با
«فلسطینی» و
«چینی» را با
«اسرائیلی» یا
«یهودی» عوض
کرده ام. تجسم
کنسد که اگر
این ماجرا در
سرزمین مقدس
رخ داده بود،
چگونه در
رسانه ها
بازتاب می
یافت.
از این
گزارش چنین بر
می آید که
تبتی ها این
شورش ها را
برانگیخته
بودند و آنان
مرتکب اجحافات
متعددی شده
بودند. با
وجود این،
رسانه های فرانسوی
زیاد از آن سخن
نراندند،
چراکه
محور تحلیل آنان،
بدرستی،
سرکوب تبتی ها
توسط حکومت
مرکزی چین بود
که حقوق اساسی
اهالی تبت را
انکار می کند.
از این رو،
نمی توان این
زیاده روی ها
را هرچند
غیرقابل
توجیه هم
باشد، «محکوم»
کرد. اما، این پرسش
مطرح می شود
که چرا چنین
رفتار رسانه
ای بندرت شامل
مردم فلسطین
می شود، در
حالی که از
نگاه سازمان
ملل متحد،
فلسطینیان از
سال 1967، در کرانه
باختری رود
اردن، غزه و بیت
المقدس در زیر
اشغال بسر می
برند؟ نمی
توان موقعیت
دو سرزمین را
با هم مقایسه
کرد. سازمان
ملل متحد، تبت
را به عنوان
سرزمینی
اشغال شده نمی
شناسد. و در
نتیجه، نباید
این دو را با
هم تشبیه کرد.
با وجود این ،چنین
مقایسه ای
آموزنده است...
Tibet-Palestine par Alain Gresh
http://blog.mondediplo.net/2008-03-24-Tibet-Palestine