خروش پرولتاریای مصر

مصطفی عمر

مترجم : صادق افروز

در شش ماه گذشته ، اعتصابات کارگری آنچنان مصر را به لرزه انداخته که از پایان جنگ جهانی دوم تا به حال بی سابقه بوده است .

رژیم حسنی مبارک که یک متحد مهم کلیدی و مهم آمریکا در منطقه خاورمیانه است . و از سال 1981 در قدرت است در مواجهه با خروش کارگران مصری در صنعت نساجی با دشواری های بسیار زیادی روبرو شده است .

از دوسال پیش تعداد اعتصابات به طور مداوم رو به افزایش بوده است . این حرکات اعتصابی بیشتر به صورت بست نشستن در کارخانه و یا اشغال کارخانه صورت می گیرد . در سا ل 2006 در مصر بیش از 220 حرکت اعتراضی و اعتصابی کارگری انجام شده است .

میلیونها کارگر مصری بدنبال 20 سال سیاست نئولیبرالی که توسط آی . ام . اف و بوژوازی مصر تحمیل می شود شاهد کاهش دستمزد ها و عواید اضافی و پاداش ها و کم شدن قدرت خرید خود هستند .

تحمیل سیاست نئولیبرالی منجر به از بین رفتن امنیت شغلی ، کاهش دستمزد ها و افزایش بیکاری

به میزان 13 در صد شده است . در اقتصادی که دولت نقش عمده را به عنوان کارفرمای بزرگ بر عهده داشت کارگران از امنیت شغلی بیشتری بر خوردار بودند .

در اواخر سال 2006 اعتصاب کارگران کمپانی ریسندگی ( مصر ) در شهر صنعتی محله الکبری در منطقه دلتای میانی یک نقطه عطف در مبارزات کارگران این صنعت بود . کارگران این بخش از صنعت بیش از همه از عواقب سیاست های نئولیبرالی آسیب دیدند پیش گیری این سیاست موجب شد که این کارگران که زمانی حقوق نسبتا خوبی می گرفتند تا حدی سقوط کنند که در حال حاضر حقوق شان معادل 60 در صد حقوق کارگران فقیر در هندوستان است .

کارگران صنعت نساجی مصر از یک تاریخچه مبارزاتی بسیار درخشانی برخوردارند . شروع مبارزات کارگری در این بخش به سال های 1940 بر می گردد . در این سال ها اولین سازمان های مبارزاتی کارگران پدید آمدند .

در دسامبر 2006 ، 24 هزار کارگر کارخانه ( مصر ) دست به اعتصاب زده و کارخانه را به اشغال خود درآوردند . این اعتصاب به این دلیل بود که کارگران با خبر شده بودند که کارخانه بزودی خصوصی خواهد شد و مزایا و پاداش هایی که قرار بود در آخر سال به آنها پرداخت شود لغو خواهد شد .

در کارخانه ریسندگی ( ال محله) یک کارگر اعتصابی به یک فعال حقوق بشری گفت : ما به این دلیل دست به اعتصاب زدیم که دیگر صبرمان تمام شده بود . ما خیلی تولید می کنیم اما چیزی گیرمان نمی آید و آهی در بساط نداریم . حقوق مان آنقدر کم شده که حتی قادر به خرید لباس هایی که خودمان تولید می کنیم نیستیم .

اعتصاب کنندگان از فدراسیون کل اتحادیه های مصر می خواستند تا کمیته محلی را که مخالف اعتصاب بوده از کار برکنار کند .طبق معمول اتحادیه با چنین درخواستی مخالفت کرد . هنگامی که کارگران پی بردند احتمال دارد پلیس برای سرکوب اعتصاب مداخله بکند از توده های مردم در شهر تقاضای کمک کردند. هزاران زن و مرد و بچه به منظور حمایت از کارگران اعتصابی کارخانه را به محاصره خود درآوردند . در کمتر از چهار روز کارگران پیروز شده و به سر کار خود باز گشتند .

پیروزی کارگران ( محله ) یک اعتماد به نفس به همه کارگران مصری ، چه در بخش عمومی و چه در بخش خصوصی بخشید . در سال جدید مصر شاهد حد اقل یک اعتصاب کارگری در روز بوده است . کارگران نساجی ، مترو ، ساب وی ، آجر سازی ، ذوب آهن ، فولاد و دیگر کارگران یا در حال اعتصاب به خاطر دستمزد بوده و یا درگیر مبارزه با پروژه های خصوصی سازی بوده اند .

زنان نقش بسیار مهمی در این اعتصابات بازی می کنند .در کارخانه لباس دوزی (منصوره ) که 75 در کارگران را زنان تشکیل می دهند 284 کارگر کارخانه را به اشغال خود درآوردند . اعتراض کارگران به این دلیل بود که کارخانه بدون مشاورت با کارگران در زمینه ضمانت در عدم کاهش حقوق و مزایا به بخش خصوصی فروخته شده بود .

رژیم حسنی مبارک به این مبارزات باترکیب پذیرش بعضی از خواست ها و سرکوب پاسخ می دهد . رژیم دو مرکز اتحادیه و خدماتی کارگری را تعطیل کرد . دو مرکزی که در سازمان دهی کارگران نقش بسیار مهمی داشتند و از استقلال اتحادیه دفاع می کردند . دولت مبارک همچنین به منظور خدشه دار کردن حرکت کارگران، اخوان المسلمین را متهم به تحریک کارگران نمود .این واقعیتی است که بعضی از اعضای رده پایین اخوان المسلمین با این حرکات اعتصابی سمپاتی نشان دادند ولی اعضای ثروتمند و رهبری اخوان با احتیاط خود را کنار کشیده بودند . برخی از اعضای با نفوذ اخوان از صاحبان همین کارخانه های نساجی هستند . و یکی از این اعتصاب ها در کارخانه ای رخ داد که صاحبش از اعضای با نفوذ اخوان بود .

گذشته از نارضایتی های اقتصادی ، بی عملی و سیاست انفعالی رژیم مبارک در مقابل سیاست های تجاوز کارانه اسرائیل و آمریکا در خاورمیانه خشم توده های مصری را دوچندان می کند .

در حالی که شرائط اقتصادی امواج اعتصابی را موجب می شوند این اعتصابات در شرایط مشخص مصر به سرعت سیاسی می شوند . فقدان آزادی های دمکراتیک نارضایتی های کارگران را دو چندان می کند و به پروسه ای می انجامد که اعتصاب ها به سرعت سیاسی می شوند .

بسیاری از رهبران اعتصابی از گوشه وکنار کشور در حال تبادل نظرند تا مبارزه شان را هماهنگ کند. این رهبران بر استقلال اتحادیه و تغییرات دمکراتیک اصرار دارند .

چپ ها ، از جمله سوسیالیست ها ی انقلابی فرصت را برای سازمان دهی به منظور تعییرات رادیکال بسیار مناسب می بینند .این فعالین سیاسی به جمع آوری کمک های مالی برای کارگران دست زده و مسافرت هایی را به منظور ایجاد همبستگی در سطح کشور ترتیب داده اند .

جنبش کارگری و چپ انقلابی در مصر دوباره خود را باز می یابد . مبارزه بسیار جدی است .بزرگ ترین مانع، رژیم بورژوایی حسنی مبارک است . به غیر از این مانع چپ ها باید از سد جریان اخوان المسلمین که یک گروه اپوزیسیون بورژوایی است نیز بگذرند .

صادق افروز

2007-15-07