در باره اول ماه مه

 

صادق افروز

 

بعد از آنکه دادگاه فرمایشی شیکاگو ، رهبران تظاهرات کارگری اول ماه مه 1886 شیکاگو را به اعدام محکوم کرد ؛ لوسی پارسون همسر  آلبرت پارسون ، از رهبران اصلی تظاهرات با سفر به نقاط مختلف دنیا و تماس با رهبران حنبش های کارگری در اروپا از همه کارگران جهان خواست تا در متوقف کردن این حکم ناعادلانه به او بپیوندند .علیرغم تمام این تلاش ها دادگاه تنها حکم سه نفر را لغو کرد . حکم اعدام برای پنج نفر دیگر به قوت خود باقی ماند . از این پنج نفر ، یک تن در زندان خودکشی کرد ؛ و بقیه در سال 1887 اعدام شدند .

سه سال بعد از این واقعه ، بنا به پیشنهاد کنگره سوسیالیست بین الملل ، این روز ، روز جهانی طبقه کارگر نامیده شد . اول ماه مه، روز سوسیالیستی جهانی طبقه کارگر است . طبقات حاکم بورژوا در کشور های مختلف سعی می کنند روز دیگری را به عنوان روز  کار یا روز کارگر معرفی کنند تا ماهیت سوسیالیستی و رزمنده این روز  که از خون بر زمین ریخته کارگران شیکاگو سرخ گون است به فراموشی سپرده شود . در ایران،  رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی ،همچون سلف آریامهری خود همواره  نسبت به برگزاری جشن اول ماه مه حساسیت شدید نشان داده است .رهبران کارگری سقز به جرم برپایی این مراسم به زندان های طولانی محکوم شدند ؛ و عده ای از کارگران سنندجی به همین جرم در ملا عام شلاق خوردند . در آمریکا ، یعنی زادگاه "اول ماه مه" نیز این روز به رسمیت شناخته نمی شود . و روز دیگری را به عنوان روز کار یا کارگر تعطیل می کنند .

تمام تلاش سرمایه داران در تهی کردن محتوی سوسیالیستی و انترناسیونالیستی این روز است . علیرغم تمام تضییقات و تبلیغات بورژوازی ، کارگران انقلابی در نقاط مختلف دنیا ، یاد رفقای انقلابی شان را که در سال 1887 در شیکاگو اعدام شدند گرامی می دارند ، و با تعطیل کردن کار و خواندن سرود های مبارزاتی نوید دنیای بهتری را می دهند .

در دهه 1880 ، کارگران آمریکایی در شرایط بسیار دشواری کار می کردند .سرمایه داران شمال که پس از پیروزی بر برده داران جنوب حاکمیت سیاسی را هم  کاملا در دست خود گرفته بودند  با حرص و ولعی سیری ناپذیر، کارگران را مجبور می کردند تا با حقوق های بسیار کم ساعات طولانی را در سر کار به سر ببرند . ساعات متوسط کار در این سال ها بین 12 تا14 ساعت بود . دشواری بیش از حد کار و نبود امکانات ایمنی و حفاظتی موجب مرگ ومیر وتصادفات مختلف در سر کار بود . حمل جنازه کارگری که بر اثر شدت کار و یا تصادف مرده بود به امری عادی و روزانه تبدیل شده بود .اما به برکت استثمار وحشیانه کارگران ، سرمایه داران به ثروت های سرشاری دست می یافتند . در واکنش به این وضع دهشتناک کارگران خواستار شرائط بهتر و 8 ساعت کار در روز بودند . شعار " هشت ساعت کار ، هشت ساعت استراحت و هشت ساعت برای هر آنچه دلمان می خواهد" به شعار اصلی نهضت کارگری در آن دوره تبدیل شده بود .

اکثر کارگرانی که در تظاهرات اول ماه مه 1886 شرکت کردند ازآن دسته سربازانی بودند که در جنگ های داخلی آمریکا که بین سال های 1861-1865 علیه جنوب برده دار جنگیده بودند .این  سربازان جنگجوی سابق که به آزادی و حرمت انسانی اعتقاد داشتند در جستجوی زندگی بهتر علیه جنوب جنگیده بودند ؛ ولی حالا خود را اسیر نظام برده داری نوینی می دیدند که در خشونت وزیر پا گذاردن حرمت انسانی دست کمی از نظام برده داری نداشت .  به غیر از  حضور برجسته این دسته از کارگران ، کارگران مهاجر ایرلندی و آلمانی با خود سننت سوسیالیستی و تجربه کمون پاریس را همراه آورده بودند .آلبرت  پارسون ، به دسته اول و آگوست اسپایز آلمانی به گروه دوم متعلق بودند .پارسون  زمانی که نتها 13 سال داشت در جنگ های داخلی شرکت کرده بود . او چندی بعد روزنامه حقوق سیاهان را منتشر کرد و در سال 1883 به شیکاگو رفت و به عضویت گروه شوالیه های کار درآمد . آگوست اسپایز مهاجری آلمانی بود و روزنامه آربی تر زویتونگ را منتشر می نمود . 

پارسون و اسپایز و دیگر رهبران کارگری ، روز  اول ماه مه 1886 را به عنوان روز اعتصاب تعیین کردند . در این روز 400 هزار نفر در تظاهرات شرکت داشتند . در شیکاگو ، پلیس به سمت کارگران آتش گشود .در پاسخ به این خشونت ، رهبران کارگری خواستار تظاهرات مجددی شدند .در این تظاهرات ، اسپایز و پارسون سخنرانی کردند . در پایان سخنرانی ، در حالیکه اکثر مردم میدان هی مارکت را ترک کرده بودند شخص ناشناسی بمبی به طرف پلیس پرتاب کرد . بر اثر این انفجار یکی از افراد پلیس کشته شد .پلیس به تظاهر کنندگان حمله ور شد و اکثررهبران کارگری را دستگیر کرد .آلبرت پارسون که پس از این واقعه مخفی شده بود در روز محاکمه در دادگاه حاضر شد وبه دفاع از کارگران و رهبران دستگیر شده پرداخت .پلیس او را هم دستگیر کرد و کنار متهمان نشاند . در جریان محاکمه این رهبران، هیئت منصفه دادگاه را کسانی تشکیل می دادند که به نوعی به پلیس و سرمایه داران سمپاتی داشتند .  هیئت منصفه  از قبل تصمیم به محکوم کردن کارگران گرفته بود . آنها 8 نفر را به اعدام محکوم کردند .

جنبش 8 ساعت کارو دفاع قهرمانانه رهبران دستگیر شده در دادگاه تاثیر بسیار عمیقی بر جنبش کارگری جهانی گذاشت . کارگران در فرانسه ، روسیه اسپانیا ، ایتالیا و آلمان هم همین تقاضا را در دستور کار خود گذاشتند . آگوست اسپایز پس از آنکه دادگاه حکم اعدام را قرائت کرد برخاست و با شجاعت گفت : " اگر فکر می کنید با اعدام کردن ما جنبش کارگری را به خاموشی می کشانید، خوب بیایید و ما را اعدام کنید . شما با این کارتان جرقه ای ایجاد خواهید کرد، که به آتشی عظیم منجر خواهد شد .شعله های این آتش ، دور تا دور تان زبانه خواهد کشید .و شما قادر به خاموش کردن این آتش نخواهید بود ؛ زیرا این آتش از اعماق زمین می آید ."

طبقه کارگر ایران ، امسال در شرایطی مراسم اول ماه مه را برگزار می کند که تورم  و گرانی بیداد می کند .اقتصاد دانان خود رژیم رقم تورم را 40 در صد پیش بینی می کنند .رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی عاجز از افزایش متناسب دستمزد کارگران  دست به اخراج های دسته جمعی می زند .

و یا گروه گروه کارگران مهاجر افغانی را که سال ها در ایران بسر برده اند به افعانستان باز می گرداند . در پیش گرفتن سیاست در های باز نه تنها کمکی به کنترل تورم نکرده بلکه موجب تعطیلی کارخانجات و بیکاری وسیع شده است .تنها راه نجات از این همه بن بست، تغییر  نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی  وبرقراری دمکراسی کارگری است .دمکراسی که اقتصاد با برنامه را جایگزین اقتصاد توام با آنارشی سرمایه داری می کند  ؛ و با برقراری کنترل از سوی تولید کنندگان و با خلع ید از سرمایه بزرگ ، راه را به سمت جامعه سوسیالیستی هموار می کند .                                                              آوریل 2008

 

از بالا به پائین

August Sples - Albert Parsons

Louis Lingg

George Engel - Adolp Fisher

عکس پنج نفر از ، رهبران تظاهرات کارگری اول ماه مه 1886 در شیکاگو. از این پنج نفر ، یک تن در زندان خودکشی کرد ؛ و بقیه در سال 1887 اعدام شدند .