به اعتبارتجمع هرهفته ای "مادران عزا" درپارک لاله تهران و پارک شهررشت

به یاری مادران اعدامی وناپدید شدگان وزندانی، درایران بشتابیم

(بخش دوم)

امیرجواهری لنگرودی

amirjavaheri@yahoo.com

شهریور۱۳۸۸برابرسپتامبر۲۰۰۹

درخبرها آمده است که این هفته(۱۴شهریور)مادران عزادرپارک لاله تهران وهمینطوردرپارک شهررشت تجمع آرام برپا می دارند. تجمع مادران عزادرشنبه شب ها درپارک لاله تهران تثبیت شده وبه میدان آمدن مادران شهر رشت نیزنوید دیگریست که خبرش گزارش شده است.

تجمع مادران پارک لاله با موفقیت صورت گرفت وفیلمی کوتاه نیزازآن دریوتوب بازتاب یافت*. این هفته مادران خواست خودرا بشکلی سریع به مسئولین بیان داشتند ودرگزارشات مربوط به آن آمده است : " زنان سیاهپوش ایرانی، مادرانی که فرزندانشان را دررویدادهای ماههای اخیرپس ازانتخابات ازدست دادهاند، شنبه ۱۴شهریوردرپارک لاله وسط شهرتهران گردآمدند.... مادران عزادارازآقای صادق لاریجانی رییس قوه قضاییه جمهوری اسلامی در بیانیهای خواستار پیگیری واقعی وجدی فجایع اخیرشدند وپیشنهاد کردند برای کشف حقایق رویداده درماههای اخیر،یک دفترمشارکتهای مردمی حقیقتیاب درقوه قضاییه تشکیل شود.

همچنین اززنان متخصص روانشناس، روانپزشک ومددکاراجتماعی غیردولتی دعوت بشود تا فرزندهای خانوادهها با اطمینان ازحفظ آبرو بتوانند ازشکنجه، تجاوزوآزارجنسی که برآنها درزندانها روا شده است، بگویند." تا همین جای ماجرا وطرح همین خواست روشن، یک قدم پیشروی است.ولی تجربه موجود در درون همین نظام جمهوری اسلامی به ما نشان داده ومی دهد که این همه کارنیست. درنظامی که اسناد ومدارک شکایات موجود خانواده های بازداشت شده گان راازدل " کمیته پیگیری وضعیت بازداشت شدگان " که درمجلس تشکیل شده است. ازدرون مجلس اسلامی می دزدند ومی برند وگزارش می کنند : " شب گذشته نيزماموران به دفتر کميته پيگيری وضعيت بازداشت شدگان مراجعه کرده وتمام اسناد موجود دراين دفتررابا خود بردند" این اقدام آدمی را به یاد آن " ماموران خود سری" می اندازد که درزمان ریاست جمهوری خاتمی،ازدرون وزارت اطلاعات با یاری"سربازان امام زمان"چهره های شناخته شده جنبش آزادیخواهی ایران را درخانه شان سلاخی می کردند(پروانه اسکندری وداریوش فروهر)، آن دیگری را درورزش صبحگاهی با لباس ورزشی شکارکردند(مجید شریف) ودرسردخانه تحویل خانواده دادند . شاعر،نویسنده وعنصر پیگیر کانون نویسندگان ایران را درمسیرخانه وخرید ربودند( محمد مختاری) ومثله کرده وازماشین پرت کردند. مترجم وعضو فعال کانون نویسنگان ایران(محمد جعفرپوینده) را نیزدزدیده ودرکیسه کرده وجنازه را دربیابان های ورامین پرت می کنند. حال اگرشخص صادق لاریجانی مهره ایست که بخواهد کشف شهود کند باید بیش ازهرمقام جنایتکاری، پای خود خامنه ای ولی فقیه که جلوترازهرکسی درجایگاه نمازجمعه به تقلب میلیونی انتخابات صحه گذاشت وجنبش خیابانی رابه خشونت درآمیخت به میزمحاکمه بکشاند تاحساب پس دهد. بنابراین" کشف حقایق" و گشودن "دفترمشارکت های مردمی حقیقت یاب" خواست واقعی ایست که تبلورازقوه به فعل درآمدن آن،بیش ازهرچیزبه گره خوردن خود مادران عزا- مادران ناپدیده گان وبازداشتی و زندانی– مادران اعدامیان دوکشتارفراموش نشدنی وهولناک خرداد۶۰وتابستان۶۷ می باشد. لازم است که این پیکره عظیم جدا مانده ازهم به هم آیند تا جامعه رابا خودهمراه سازندوداد خویش ستانند.همه تجربه مادران آرژانتین- شیلی- السالوادور- پرو- اُوروگوئه- پرو- رواندا- ترکیه- آفریقای جنوبی ودیگرنقاط جهان نشانگرهمین واقعبینی ومبارزه طلبی مادران درایران نیزمی تواند باشد...

دربخش پیشین مقاله ام با عنوان : " پیوند خانواده های ناپدید شده گان حوادث اخیردرکنارقربانیان جنایات سه دهه کشتاردرایران،امری عاجل وفوری است." تلاش ام براین بود که تجربه مادران عزاوداغداردرجای جای جهان را مورد بازبینی قراردهیم وآن را درشرایط دیکتاتوری حاکم درایران بکارگیریم . درهمان نوشته بحث ما پیشترپایان بخشیدن به شکنجه ومنع مجازات بوده است.برپایه اسنادمنتشرشده ازسری میثاق های مجمع عمومی ملل متحد- که ظاهراهمین نظام جمهوری اسلامی- هم ازامضاء کننده گان آن نیزاست .دراین سری اسناد آمده است: " دردسامبر ۱۹۴۸،مجمع عمومی ملل متحد،معاهده ی منع ومجازات کشتارجمعی راتصویب کرد.این معاهد که درسال۱۹۵۱به اجراء گذاشته شدبه امضاء تقریبا ۱۲۰دولت رسیده است.ازجمله امضاء کننده گان آن دولت جمهوری اسلامی هم است *

دراین معاهده کشتارجمعی به مثابه ارتکاب بعضی ازاعمال " به نیت نابودی تمام یا بخشی ازیک گروه ملی،قومی،نژادی یا دینی"تعریف شده است وکشتارجمعی اعم ازاین که درزمان صلح صورت گیرد یا درزمان جنگ،به موجب حقوق بین المللی جنایت محسوب می شودویکی ازانواع جنایت برضد نوع بشراست.

درماده ی ۶این معاهده مقررشده که اشخاص متهم به ارتکاب کشتارجمعی،یا به دادگاههای صالح کشورمحل وقوع جرم فرستاده خواهندشدیابه دادگاههای کیفری بین المللی که دولت های عضواین معاهد صلاحیت آن را به رسمیت شناخته اند."وقتی چنین میثاقی است ورژیم اسلامی نیزپای آنراامضاء گذاشته،این پرسش پیش می آید؛چرااین همه بازداشت وناپدیدشدن؟چرااین همه شکنجه وبیداد؟چرااین حد داغ ودرفش؟ چرااین حدتجاوزوسوزاندن جان آدمیان؟

  برای بازشناسی تجربه مادران آرژانتین درمطبوعات ایران آمده است:" زماني که مادران داغ ديده مبارزات خود را آغاز کردند تعداد آنها از ۱۴نفرتجاوزنمي کرد اما اين تعداد قليل اکنون ازچند صد نفرنيزتجاوزمي کند. درسال جاري حدود ۷۰عضو بالاي ۷۵ سال دراين انجمن فعاليت دارند. اين افراد سالمند هنوز تظاهرات وراهپيمايي هاي خود را قطع نکرده وهرپنجشنبه براي بيان خواسته خود درخيابان ها راهپيمايي مي کنند.

درادامه این گزارش آمده است : " حدود ۱۳هزارنفردرزمان روي کارآمدن ديکتاتورآرژانتين ناپديد شدند که اکثرآنها راچپگراها، فعالان دانشجويي و اعضاي انجمن هاي سياسي تشکيل مي دادند. البته انجمن مادران ميدان دي مويا براين باورند که تعداد افراد ناپديد شده از۳۰هزارنفرهم بيشتر است.يکي ازکشته شدگان اين جنگ کثيف ازوکنا ويلافلوراست.اين زن ازهسته هاي اوليه انجمن مادران وشکل دهندگان تظاهرات خياباني بود. اودردسامبر۱۹۷۷دزديده شد وجسدش سال ها بعد درگورستاني ناشناس پيدا شد. جسد اين زن درسال ۲۰۰۵درميدان دي مويا با تشريفات رسمي به خاک سپرده شد...." ( روزنامه اعتماد، شماره۱۵۰۷، ص۹، تاریخ۱۴/۷/۸۶) در این زمینه زندانی سیاسی دو نظام ،منیره برادران تا به امروز کارهای بایسته ای دراین باب نموده و کتاب "علیه فراموشی" رانوشته است، طی مقاله ای می آورد : " درسال۱۹۸۱مادران حركت خود رادرمقابله با نظاميان تشديد كردند. دردسامبرآن سال با شركت۸۰ زن يك راهپيمايى۲۴ساعته درميدان ترتيب دادند وآن را "راهپيمايى مقاومت" ناميدند. ازآن پس نيزهرساله درماه دسامبرتكراركردند. مادران شعارمى دادند:

"ناپديدشدگان" به زندگى باز گردند
عاملان و مقصران مجازات گردند
قاتلان مردم زندانى بايد گردند
مقاومت ادامه دارد
عقب نشينى نمى كنيم
فراموش نخواهيم كرد ،"عفو" هم نخواهيم كرد
پايدار باد مبارزه، عقب نشينى هرگز
اتحاد و مبارزه يا گرسنگى و سركوب
فكر روشن، قلب متحد، مشت مبارز
مقاومت و مبارزه براى پيروزى فردا
پرچم ما برافراشته خواهد ماند فردا، در دست فرزندان امروز (منیره برادران مقاله ؛ مادران میدان مایو)*

درهمان مقاله پیشین روزنامه اعتماد آمده است :

" زنان روسري سفيد همان مادران ميدان دي موياي بوئنوس آيرس هستند که عليه ديکتاتوري که دست به کشتن فرزندان شان زده نبرد سختي را آغاز کرده بودند. اين افراد اين باردرتلاش براي به سرانجام رساندن مبارزات غيرمسلحانه وغيرخصم جويانه خود اقدام به ساخت خانه براي نيازمندان کرده اند." یک چیزروشن است؛ درایران تا مادامی که مادران جدا مانده ازهم درسراسرکشوربه هم گره نخورند،فریاد آنان به جایی نخواهد رسید. جا دارد که خود مادران به هم آیند وپارک لاله را به میدان فراخ آشنایی ها وسازمانیابی استمرارمبارزه خود بدل سازند. امروزجامعه ایران وافکارعمومی جهان موجودیت تجمعات مادران راجدی می گیرند و

همین امروزبخش وسیعی ازمدافعین حقوق بشری زنان ما با پشتیبانی وحمایت فعالان سیاسی ،درحای جای جهان ، کلن- فرانکفورت- هانوفر- لندن و... تجمات ایستاده خود را طی هفته درروزهای ثابتی دردفاع ازپیکره تجمعات مادران عزای پارک لاله برپا می دارند. این تحرکات هنوزازنتایج سحراست. (ادامه دارد..... )

ماخذ :

http://andishegbg.blogspot.com*/ دراین وبلاگ خبری اندیشه یوتوب تجمع مادران عزا در پارک لاله قابل دیدن است .

* "( پرسش وپاسخ درباره حقوق بشر،لیل لوین،ترجمه؛محمد جعفرپوینده،تهران نشرنقره،چاپ سوم،بهمن ۱۳۷۷،ص۵۶ وتوضیحات ص۱۹۷)

http://monireh-baradaran.blogspot.com/2007/03/blog-post_7825.html*

*دررابطه با عکس های این مقاله یادآورگردم ؛ عکس اول ازتجمع مادران عزا درپارک لاله تهران، عکس های دوم وسوم ازمادران آرزانتینی ، عکس چهارم ازتجمع زنان مدافع حقوق بشروپشتیبان مادران داغدار درایران شهرکلن (آلمان) است که این هفته یکشنبه(پانزده شهریور ۱۳۸۸برابرسیزدهم سپتامبر۲۰۰۹)هشتمین تجمع خود رادربرابر کلیسای شهرکلن(آلمان) برپا داشتند و این حرکت ادامه خواهد داشت.

.