|
صادق افروز سرداران سپاه پاسداران ، مقامات ارشد امنیتی و اطلاعاتی جمهوری اسلامی ، فرماندهان بسیج و خلاصه همه مغز های ماشین سرکوب جمهوری اسلامی پس از نخستین رویارویی مردم معترض به تقلب های انتخاباتی ریاست جمهوری 1388 بر این عقیده بودند که با سرکوب شدید و خونین این تظاهرات حکومت خود را برای یک دوره سی ساله دیگر تضمین کرده اند . ولی تجارب این هفت ماهه اخیر نشان داد که رژیم ارتجاعی حاکم در برآورد پتانسیل اعتراضی مردم و کیفیت جدید مبارزاتی که در جامعه بوجود آمده است سخت در اشتباه بوده است . دراین هفت ماهه گذشته جنبش اعتراضی مردم نه تنها در برابر ماشین سرکوب رژیم سر خم نکرده ، بلکه متناسب با افزایش شدت خشونت نیروهای سرکوب گر ، دامنه اعتراضات خود را گسترده تر و محتوی آن را رادیکال تر کرده است این اعتراضات در شهر های بزرگ از تجمع در مناطق مرکزی شهر که تظاهرات معمولا در آن مناطق صورت می گیرد به تجمع اعتراضی روزمره در محلات کوچک ارتقا پیدا کرده است . اینک علاوه بر تظاهرات دوره ای که به مناسبت های گوناگون مردم به صورت میلیونی در خیابان ها حاضر می شوند هر محله ای خود به صورت یک قلعه جنگی در می آید . رژیم جمهوری اسلامی با سوء استفاده از بافت مذهبی شهر ها و وجود یک مسجد در محلات و با قرار دادن نیروهای جاسوس و بسیجی در این مساجد به کنترل محلات اقدام می کند .بسیجی های مستقر در این مساجد چشم و چراغ دولت هستند و بر حرکات مردم نظارت می کنند . جنبشی که از خرداد 88 آغاز شد با به چالش طبیدن رژیم آن چنان آن را بی آبرو و بی حیثیت کرده که امکان تسخیر مساجد در محلات توسط مردم بعنوان پایگاهی برای تجمع دور از انتظار نیست .بسیاری از آخوند ها به منظور از دست ندادن نفوذ خود در بین مردم به جنبش اعتراضی ملحق شده اند . پیوستن ورزشکاران و مربیان رشته های گوناگون ورزشی به جنبش اعتراضی ، باشگاه های ورزشی را نیز به مکان های اعتراضی تبدیل کرده است . استادیوم های فوتبال در تهران و تبریز ودیگر شهر های بزرگ شاهد سر دادن سرودهای اعتراضی و انقلابی علیه جمهوری اسلامی است .علاوه بر شهر های بزرگ ، شهر های کوچکی مثل سیرجان نیز که جمعیتی در حدود دویست هزار نفر دارد در ماه اخیر در اعتراض به احکام اعدام چند نفر ، با ماموران رژیم درگیر شده و در یک اقدام شجاعانه محکومین به اعدام را از پای چوبه های دار ربودند .در برخورد هایی که بدنبال این حادثه بین مردم و نیروهای سرکوبگر روی داد تعداد زیادی از مردم کشته وزخمی شدند . تفاوت شهر های کوچک با شهر های بزرگ در ایران در این است که در شهر های کوچک اگرچه جنبش اعتراضی با تاخیر آغاز می شود ، ولی پس از شروع مبارزه در این شهر ها جنبش اعتراضی با سرعتی بیشتر از شهر های بزرگ گسترده می شود .مبارزه انقلابی مردم در تمرکز های پر جمعیت به این نیاز دارد که از یاری شهر های کوچک بهره مند شود تا نیروهای سرکوبگر رژیم را هرچه متفرق تر و ناتوان تر کند . هرچه گسترده شدن مبارزات در شهر های بزرگ و کوچک رزیم را در انتقال نیروهای مزدور خود در تنگنا ی بیشتری خواهد گذاشت . کارگران کارخانجات و موسسات بزرگ هنوز بطور فعال به صحنه نیامده اند .کارگران که بیشترین لطمه را از ادامه یافتن بقای جمهوری اسلامی متحمل هستند و خواهند بود بیشترین منافع را از سرنگونی این رژیم و برقراری یک حکومت دمکراتیک کارگری خواهند برد .آن چنان دمکراسی که دست همه غارتگران و یغماگران را از سر سفره مردم کوتاه کرده و امکانات لازم برای آزادی بیان و اندیشه را برقرار کند .کارگران در شرایط کنونی بطور پراکنده در تظاهرات میلیونی شهر های بزرگ شرکت می کنند . این درست که رژیم در واحدهای بزرگ تولیدی و خدماتی جاسوسان ونیروهای سرکوبگر خود را بکا رگرفته است ولی کارگران می توانند با استفاده از تاکتیک های گوناگون و استفاده صحیح از شرایط ویژه حاکم بر جامعه و از خارج بر محیط کارخانجات و موسسات خدماتی تاثیر گذاشته با حربه اعتصاب ، جنبش انقلابی را در مبارزه علیه رژیم جمهوری اسلامی یاری برسانند .واحد های تولیدی و خدماتی بزرگ مثل ایران ناسیونال و هفت تپه و شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه که سابقه حرکات مبارزاتی دارند می توانند در این حرکات پیشگام باشند . پیوستن کارگران به جنبش انقلابی و از کار انداختن چرخه اقتصاد ، فشار به جمهوری اسلامی را دوچندان ساخته و موجب می شود مبارزه انقلابی مردم هزینه کمتری را متحمل شود .تاکتیک افشاگری مزدوران سرکوبگر تظاهرکنندگان از طریق انتشار عکس های آنان در مطبوعات اینترنتی را می توان همچنین در مورد عناصر مزدور و جاسوس مستقر در کارخانه ها ی تولیدی و موسسات خدماتی نیز بکار گرفت .این تاکتیک بطرز بسیار موثری این عناصر را در موضع تدافعی قرار خواهد داد و موجب آزادی عمل بیشتر کارگران خواهد گردید . اگر در عرض هفت ماه پس از اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری شعار های نرمی چون " رای مرا پس بده"به شعار انقلابی " مرگ بر خامنه ای " تبدیل شده است ، شهر های ایران در ماه های آینده صحنه نمایش چگونه رویدادهایی خواهد بود ؟پیش بینی آینده شاید کمی مشکل باشد ، ولی می توان انتظار داشت که دامنه اعتراضات بازهم گسترده تر شود ، و مردم از تمامی امکانات چه در محیط های کار و چه در محلات و تمامی مراکز تجمع مختلف در مبارزه برای سرنگونی جمهوری اسلامی به بهترین وجهی استفاده کنند . 14 دی 1388
|